Викторија Никитина работи на слика во нејзиниот дом во Сиетл, Вашингтон. Наскоро, родум од Днипро, Украина, ќе ги остави четките на страна и ќе се упати на работа.

„Три пати неделно, навечер, чистам во старечки дом во Сиетл“, вели Никитина.

Од 23 часот до 7 часот наутро - Никитина вакуумира, мие подови, прашина и го изнесува ѓубрето.

„Можеби можев да најдам друга работа, нешто поблиску до мојата професија, но не зборувам англиски“, додава Никитина, која работела како дизајнер на ентериер во Украина.

Но, во октомври 2022 година, ракета падна во близина на нејзиниот дом, убедувајќи ја да замине. Таа се преселила во САД, каде што живее нејзината ќерка, благодарение на програмата на американската влада.

Вели дека тешко ѝ минува времето во Америка.

„Да бидам искрена, сакав само да заспијам и да се разбудам дома“, посочува Никитина.

Психологот Алберт „Скип“ Ризо од Универзитетот во Јужна Калифорнија ја разбира реакцијата на Никитина на нејзиното ново опкружување, објаснувајќи дека присилното преместување може брзо да се претвори во психолошка траума.

„Ова не беше избор; повеќето луѓе бегаат да се спасат. Знаете, заминуваат и го носат целиот психолошкиот багаж на живеење во воено опкружување, оптоварено со трауми, а потоа додавајќи го прилагодувањето на новата средина“, посочува Ризо.

Ирина Трихидко потекнува од Ирпин, Украина, а сега живее во Сиетл. Таа, исто така, дојде во САД преку програмата за бегалци, заедно со нејзиниот сопруг и четирите деца.

„Мислевме дека ќе останеме само еден месец кај сестра ми. Но, кога стигнавме, се чувствував толку безбедно, моите деца беа безбедни. Така, ние останавме, но мојот сопруг се врати во Украина“, вели Трихидко.

Таа вели дека грижата за децата ја одржува.

Ризо вели дека пожртвуваноста за децата може да ги прикрие чувствата на изолација и носталгија.

„Ако имате мали деца, тогаш, тоа не се важни вашите потреби – вие ги земате во предвид потребите на вашите деца“, објаснува психологот.

Психолозите велат дека најдобриот начин да се справите со чувствата на изолација е да побарате поддршка.

И додека нема посебни програми за психолошка помош за украинските бегалци во САД, локалната украинска заедница стана прибежиште за овие две жени. Но, дури и со новите украински пријатели, Никитина вели дека ништо нема да го замени домот.

„Мојот живот беше таму, и сè остана таму“, категорична е Никитина.