Ејми Сатсади и нејзиното семејство ја донеле во Хјустон аромата од Лаос и североисточниот Тајланд. Хјустон ја изненадил.

„Се обложувам дека сите го поврзуваат Тексас со каубои, говеда и ранчови. Така барем јас мислев“, вели Сатсади, која потекнува од Филаделфија, Пенсилванија, верува дека Хјустон е град на имигранти.

Таа и нејзиниот брат помагаат во ресторанот сопственост на нивната мајка, Чомси Сeјсан, која е специјализирана за храна од Лаос и регионот Исаан во североисточниот дел на Тајланд - места каде што пораснала.

„За време на Виетнамската војна останавме во Лаос до 1979 година. И конечно се преселивме во Тајланд“, вели Сејсан, која потоа заминала во САД со нејзиниот сопруг.

Се сеќава како се чувствувала.

„Ох, не знам. Друг свет, друга земја, различен живот. Тоа е како да треба да почнете одново. Можеби немаат ориз за јадење – си реков морам да го земам мојот ориз или нешто слично, знаете, да готвам“, вели Сејсан.

Откако живеела во неколку сојузни држави, Сејсан, стигнала до Хјустон, каде што азиските состојки се во изобилие. Некои луѓе кои живеат тука велат дека разновидната храна во градот е негова најголема атракција.

„Ако доаѓате во туѓа земја, сакате да бидете некаде каде што има луѓе што го зборуваат вашиот јазик и места каде што можете да ја купите вашата храна. Хјустон го има сето тоа“, вели Трејси Карнер од Универзитетот на Хјустон.

Исто така, она што ги привлекува имигрантите во Хјустон се ниските трошоци за живот и широкиот спектар на работни места - во области кои се движат од енергетскиот сектор до медицинската област.

Сајтот за лични финансии „ВолетХаб“ ги анализираше владините податоци и го прогласи Хјустон како најразнолик голем град во САД во 2024 година.

„Рангиран е високо во голем број области поврзани со разноликоста, како во образование, јазик, индустрија, реалигија“, објаснува Чип Лупо од „Волет Хаб“.

Сејсан вели дека градот многу се променил откако таа пристигнала во 1985 година.

„Имавме само два храма во тоа време: тајландски храм и храм на Лао, без многу избор. Сега имаме повеќе“, раскажува Сејсан.

Како и многумина имигранти, Сејсан, отворила ресторан со помош на семејството. Нејзиниот син Алан Ортиз се сеќава дека готвењето на неговата мајка отсекогаш било голем дел од неговото детство.

„Таа ме хранеше со леплив ориз. Храна од Лаос. Таа ја изразуваше љубовта преку храна“, вели Ортиз.

Сега таа ги храни сите што сакаат да пробаат домашна храна, а таа, пак, ги поддржува роднините во Југоисточна Азија. Сепак, водење фамилијарен ресторан не било секогаш лесно.

„На крајот на денот, се сакаме. Знаете, ние не би работеле никаде на друго место освен со неа, затоа што е забавно“, вели Еми Сатсејди, жителка на Хјустон.

Забавата е само додаток на различните рецепти и култура во градот.