24-годишното владеење на Башар Асад како претседател на Сирија заврши на 8-ми декември кога бунтовничките сили навлегоа во главниот град Дамаск. Кога неговата влада пропадна, Асад побегна во Москва, нагласувајќи ја главната улога на Русија во 13-годишната граѓанска војна во Сирија и нејзиниот континуиран удел во земјата.
Вклучувањето на Русија во Сирија датира од советската ера, кога СССР ја поддржуваше баатистичката влада на таткото на Асад, Хафез Асад. Советската поморска база основана во Тартус во 1971 година и обезбеди на Москва пристап до Средоземното Море. По падот на СССР, континуираните односи на Русија со Сирија, како и со Иран, ѝ дозволија да проектира регионална моќ додека нејзините врски со Западот станаа позаострени.
Избувнувањето на Сириската граѓанска војна во 2011 година ги загрози овие интереси и ја зголеми загриженоста за учеството на радикализираните борци од руските региони со мнозинско муслиманско население. Во 2015 година беше отворена руска воздушна база во близина на Латакија, а руските авиони почнаа да вршат воздушни напади како поддршка на владата на Асад. Додека тие тврдеа дека се борат против Исламската држава, повеќето напади беа насочени кон области кои ги држат другите опозициски сили.
Поддршката од Русија и Иран помогна да се стабилизира режимот на Асад, овозможувајќи му да ја врати контролата над поголемиот дел од земјата. Сепак, држењето на власта на Асад се покажа како кревко. Откако Иран беше ослабен од неговата конфронтација со Израел, и Русија заглавена во нејзината инвазија на Украина, сириските владини сили паднаа пред обновената бунтовничка офанзива кон крајот на 2024 година.
Со соборениот главен регионален клиент, Русија се соочува со удар врз нејзиното меѓународно влијание.
Импликациите се протегаат надвор од регионот, намалувајќи ја моќта на Русија во потенцијалните преговори за Украина и доведувајќи ја во прашање нејзината веродостојност како сојузник, што може да влијае на обидите на Москва да изгради безбедносни партнерства со африканските влади.
Сепак, Русија веќе сигнализираше подготвеност да работи со новите сириски власти и најверојатно ќе бара договор за задржување на својата воена инфраструктура обидувајќи се да го спаси нејзинотовлијание колку што може.