Големите пороти играат централна улога во американскиот правосуден систем. Тие имаат задача да ги слушаат доказите презентирани од обвинителите и сведоците, а потоа со тајно гласање да одлучат дали има доволно докази за да обвинат лице за кривично дело, кое е казниво со најмалку една година затвор.
Големите пороти се потребни во федерални гонења за кривични дела, а многу американски држави имаат усвоено сличен систем. Меѓутоа, во некои држави, обвинителите исто така можат да ги презентираат своите докази пред судијата, кој потоа одлучува дали некој може да биде обвинет за кривично дело.
Федералните големи порота се составени од 16 до 23 членови. Најмалку 12 поротници мора да се договорат доколку се одлучи да се подигне обвинение - формално обвинение. Поротниците се избираат од обични граѓани кои служат и како судски поротници. Тие се идентификувани од јавните записи како што се возачките дозволи и гласачките регистри. Големите поротници служат од 18 до 36 месеци, обично се состануваат неколку пати месечно и имаат моќ да испрашуваат сведоци и да издаваат судски покани.
„Системот на големата порота е важен во однос на одлучувањето кој ќе се соочи со кривични пријави, но исто така е важен и за вклучување на граѓаните во системот на кривичната правда“, вели Питер Џој, професор по право на Универзитетот Вашингтон во Сент Луис. „Потеклото на системот на големата порота се заснова на, во извесна смисла, одреден степен на обид да се одржи владата чесна“.
Големите пороти првично беа замислени како заштита од моќта на владата, поради што основачите ги вметнаа во Уставот на САД. Но, поранешниот федерален обвинител Грин не е убеден дека таканаречената „народна комисија“ ја исполнува таа функција на смислен начин.
„Доколку првичната идеја на основачи била, како што верувам дека била, да се ограничи владината моќ... веројатно не е многу ефикасна алатка за заштита на луѓето од преголемо прогонство“, вели Грин. „Постои прилично значаен ризик дека, ако обвинителот сфати дека некој е виновен, тие можат да поднесат обвинение без разлика дали лицето е виновно или не“.
Големите пороти ретко одбиваат да обвинат. Во 2010 година, владините статистики покажаа дека федералните големи пороти поднесле обвиненија повеќе од 99 отсто од времето.