Енергија, искреност и споделување. Тоа се трите збора со кои Мартина Баракоска, 26-годишна тапанарка се опишува себе си како музичарка која е една од малкуте во државата што активно свират на тапани.
„Ми беше многу фасцинантен инструмент. Додека растев слушав музика и тоа ми беше еден од најенергичните моменти во музиката. Тапаните се тие што ја диктираат енергијата во една песна, во едно музичко дело, во еден жанр“, вели Баракоска.
Инструментот почнала да го учи на 13-годишна возраст, а денес веќе е магистерка по џез тапани.
„Обожавам да се изгубам, така да речам, во свирењето, без разлика дали свирам нешто сопствено или импровизирам врз некаква постоечка музика“, објаснува Мартина и додава дека е многу лесно да почне да се свири на тапани.
„Но, да се усоврши и да имаш контрола, координација, допир и звук и сето тоа што те прави добар тапанар, треба постојано да се работи. На некој начин секој ден е мала борба со себе си“, вели Мартина.
Дел е од бендот „Фанк шуи“, соработува со музичари од странство, учествува во музички проекти. Но, стереотипите на општеството не ја одминале.
„Добивам коментари од типот, треба повеќе да се смееш, треба вака да се облекуваш, треба така да правиш“, вели Мартина.
Но, за овие коментари има цврст став:
„Треба да си бидеш свој и само да продолжиш, да не се менуваш“, вели младата тапанарка.
Објаснува дека за свирењето тапани, полот нема улога.
„Силата и енергичноста од тапаните, како инструмент, не ја диктира полот, туку доаѓа од техниката. Техника е да можеш да извадиш тон“, објаснува Мартина.
Додава дека опстојувањето од музиката денес е многу поголем предизвик.
„Кога ќе се каже, да се егзистира од музика, не е само да дојдам тука, да свирам и од тоа да егзистирам. Јас тргнувам од себе. Да се биде музичар во ова време значи дека треба да се познаваат повеќе вештини. Треба да се менаџираш сам, да имаш социјални медиуми. Треба да знаеш да се снимаш, сето тоа да го склопиш во многу добра форма и да го прикажеш за другите да го разберат“, вели Баракоска.
Речиси пет години води и свое училиште за тапани. Во него членуваат и млади и возрасни.
„Нема нешто поблагородно од тоа да се сподели знаење. Уживам и во тоа да учам од другите. На пример, од децата учат колку тие се слободни, колку немаат никакви бариери и не се толку самосвесни и самокритични. Едноставно го прават тоа што им доаѓа да го прават. Многу се природни со инструментот“, вели Мартина.
Токму креативната слобода, е нејзино водечко мото и желба.
„Би сакал да живеам во свет каде што би немало бариери меѓу тоа да се проба нешто и дека ако се проба не значи дека истото мора и да успее. Многу е убав моментот кога луѓето ќе бидат охрабрени да ги прават работите што ги сакаат“, вели Мартина.
За крај, неколку збора имавме и за еден од најгорливите проблеми на македонското општество – иселувањето на младите и талентирани лица.
„Би сакала тоа да биде во некоја форма каде што нема да биде ‘јас си заминав од тука’. Туку, би била и овде и секаде. Мислам дека тоа е најубавата форма, да бидеш секаде, но да бидеш и дома и да бидеш слободен. Тоа, би сакала да бидам слободна“, вели Мартина Баракоска